Ο μεγάλος ξεριζωμός

Μετακομίσαμε, ο αδερφός κι εγώ φύγαμε από το σπίτι των γονιών και πλέον συγκατοικούμε all by ourselves. Έφτασε η στιγμή οι μικροί νεοσσοί να απογαλακτιστούν, να ανοίξουν τα φτερά τους, να πετάξουν από την ασφαλή φωλίτσα των γονιών τους και να βγουν στην κοινωνία.

Έτσι οι νεοσσοί αδερφός κι εγώ πήραμε όλο μας το βιος, αποχαιρετήσαμε με δάκρυα συγκίνησης τους γονείς και το παλιό μας σπίτι, είπαμε αντίο στην πατρική μας φωλίτσα, στην εστία που για πάντα θα στεγάζει αναμνήσεις από τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια και μετακομίσαμε.

Μεταφερθήκαμε στο απέναντι σπίτι από το διαμέρισμα των γονιών. Η εξώπορτά μας απέχει από την εξώπορτα του σπιτιού των γονιών 3 μέτρα. Ούτε καν σε άλλο όροφο δεν πήγαμε for Christ’s sake. Η ζωή μου είναι συναρπαστική I know.

Still, technically ζούμε σε ένα άλλο σπίτι all by ourselves. Η μπατσίνα που προηγουμένως το νοίκιαζε έφυγε παραπονούμενη ότι το σπίτι ήταν πολύ ζεστό για τα γούστα της κι ότι είχε κατσαρίδες, 2-3 από τις οποίες μας τις έφερε σε μια χαρτοπετσέτα για του λόγου το αληθές. Η τύπισσα κουβαλούσε σιδερικό και φοβόταν τις κατσαρίδες?

Έτσι αντί να ψάξουμε νέο ενοικιαστή καθαρίσαμε το σπίτι, βάψαμε τα καινούργια μας δωμάτια, κατεβάσαμε από μια κήλη ο καθένας μετακινώντας τα γραφεία και τις βιβλιοθήκες μας, ρίξαμε σε κάθε γωνιά ραδιενεργό Teza να εξαλείψουμε κάθε ίχνος αραχνοειδούς και εντόμου και εγκατασταθήκαμε μόνιμα στη νέα κατοικία. Πλέον απολαμβάνουμε την πολυτέλεια να έχουμε ζεστό σπιτικό φαγητό σε απόσταση μιας πόρτας, ενώ διατηρούμε την ιδιωτικότητα και την αυτονομία μας, χωρίς για παράδειγμα να έχεις έγνοια να μην σηκωθείς να κατουρήσεις στις 3 τα ξημερώματα γιατί θα ξυπνήσει η μάνα από το μέσα δωμάτιο και θα νομίζει ότι είσαι άρρωστος και μπορεί να σε πείραξε κάτι που έφαγες και θα σε ρωτήσει με τρεμάμενη φωνή αν είσαι καλά και γιατί παιδί μου πας τουαλέτα μες στη μαύρη νύχτα κι εσύ με αγανάκτηση θα πεις «γιατί έτσι μου ήρθε και χέστηκα ρε μάνα, ωωω πια» και μετά θα ξεκινήσει λογύδριο-κύρηγμα καλά να πάθεις, με τις σαβούρες που πάτε και τρώτε εσείς οι νέοι και δεν εκτιμάτε το αγνό σπιτικό φαγητό και δε μας αγαπάτε εμάς τους γονείς που χαλί γινόμαστε να μας πατήσετε εσείς οι αχάριστοι και πότε θα πάρεις πτυχίο.

Με τη μετακόμιση έκανα ένα γερό ξεκαθάρισμα στη σαβούρα που μάζευα στο γραφείο μου όλα αυτά τα χρόνια και παρατηρώντας τι είχα συγκεντρώσει όλον αυτό τον καιρό έκανα τις εξής 2 διαπιστώσεις. Πρώτον, ότι άπαξ και βρεθεί κάτι στην κατοχή μου, όσο άχρηστο και ασήμαντο μπορεί να είναι θα αρνηθώ να το πετάξω. Στα σκοτεινά, υγρά κι ανήλιαγα σκοτάδια των συρταριών μου ανακάλυψα στυλό των οποίων το μελάνι είχε στερέψει εδώ και χρόνια και παρόλαυτα τα φύλαγα, κακόγουστα μπρελόκ που δε σκόπευα να χρησιμοποιήσω ποτέ, αυτοκόλλητα Power Ranger και αποσυναρμολογημένα παιχνιδάκια από τα Lucky Toys ή τα Kinder έκπληξη. Πράγματα που δε θα είχαν καμία χρησιμότητα σε κανέναν, εκτός ίσως κι αν ποτέ κλείδωναν τον Μαγκάιβερ στο δωμάτιό μου και για να αποδράσει να χρειαζόταν ένα στυλό, ένα συνδετήρα, ένα μπρελόκ αλεπού και μια μίνι τσουλήθρα Ice Age από τα Kinder για να φτιάξει μια τηλεκατευθυνόμενη χειροβομβίδα ξέρω γω ή κάτι παρόμοιο.

Η δεύτερη διαπίστωσή μου είναι ότι πρέπει να πέρασα κάποια πολύ μίζερη περίοδο στη ζωή μου κατά τη διάρκεια της οποίας έκανα άσκοπες αγορές για να καλύψω το συναισθηματικό κενό που πρέπει να ένιωθα μέσα μου(no girlfriend obviously, or no serious hobbies) και τώρα έχω βρεθεί να έχω στην κατοχή μου περισσότερα βιβλία, DVD και ηλεκτρονικά παιχνίδια σε σχέση με το προσδοκόμενο όριο ζωής μου που μου απομένει για να μπορέσω να τα διαβάσω/δω/παίξω. Αυτά θα ζήσουν περισσότερο από μένα. Είναι άδικο, δεν έχουν ούτε αντίχειρες for crying out loud.

Είχα τη φαεινή ιδέα για παράδειγμα να αγοράσω το DVD box set της σειράς 21 Jump Street με τον Τζόνι Ντεπ, γιατί μου άρεσε πολύ αυτή η σειρά την εποχή που είχε κυκλοφορήσει κι έψαχνα απεγνωσμένα να ξαναδώ τα επεισόδια. Έτσι έδωσα γύρω στα 40 με 50 ευρώ για την κάθε σεζόν κι επειδή ήταν 5 οι σεζόν έδωσα συνολικά γύρω στα 200 με 250 ευρώ. Γυρνώντας σπίτι και τοποθετώντας το box set σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου έκανα το λάθος να κοιτάξω στο πίσω μέρος του κουτιού και να δω ότι αποτελείται από 103 επεισόδια, δηλαδή από 45 λεπτά το επεισόδιο μιλάμε για 80 ώρες σειράς. 80 ώρες! Αυτό μπορεί να διαρκούσε περισσότερο κι από γάμο της Άντζελας Δημητρίου. Η αφοσίωση που απαιτούσε η σειρά ήταν εξουθενωτική κι αγχωτική.

Επιπλέον είχα παραλείψει το γεγονός ότι μπορεί η σειρά να φαινόταν συναρπαστική τις αρχές του ’90 αλλά seriously όσο και να σου αρέσει ο Τζόνι Ντεπ, με την αλλαγή της δεκαετίας άλλαξε και η μόδα με αποτέλεσμα να μην αντέχεις να παρακολουθήσεις πάνω από 5 λεπτά γιατί βλέπεις συνεχώς κάτι τέτοιες εικόνες:

(δες τι φοράει η κοπέλα της παρέας -έχει περισσότερα παράσημα καρφιτσωμένα πάνω της απ'όσα φόραγε ο Σεφερλής όταν έκανε τον Αστυνόμο Θεοχάρη)

Παρακολουθείς τη σειρά και είναι αδύνατον να μη σου έρθει η επιθυμία να αναφωνήσεις: «Ιιιιιου, Κάποιος να καλέσει την fashion police! Ποιος τυφλός σε έντυσε εσένα?» οδηγώντας σε στο σημείο να βαρέσεις τέτοια κρίση λες και είσαι ο Κοτέντος και μόλις είδες ένα μοντέλο σου να έχει συνδυάσει κίτρινο με πράσινο ξέρω γω που δεν ταιριάζει, ή να είσαι ο Τρύφων Σαμαράς και να βλέπεις αποτυχημένη περμανάντ.

Τα βιβλία και τα DVD που αγοράζουμε χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: σε αυτά που τα αγοράζουμε επειδή θέλουμε πολύ να τα δούμε/διαβάσουμε και σε αυτά που τα αγοράζουμε επειδή νομίζουμε ότι πρέπει να τα δούμε/διαβάσουμε. Έτσι την είχα πατήσει πριν καιρό με τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι. Το αγόρασα αφενός γιατί το Έγκλημα και Τιμωρία του ίδιου συγγραφέα με είχε συναρπάσει κι αφετέρου γιατί πίστευα ότι το βιβλίο αυτό ανήκει σε αυτά τα «αριστουργήματα» που σε κάνουν πιο έξυπνο (συλλογισμός ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τον τίτλο του βιβλίου) ή τουλάχιστον σε κάνουν να φαίνεσαι πιο έξυπνος σε αυτόν που κάθεται δίπλα σου στο μετρό όταν το διαβάζεις ή σε αυτόν που το βλέπει στο κομοδίνο του δωματίου σου. Το αγόρασα, διάβασα τις πρώτες 15 σελίδες, το σκυλοβαρέθηκα και το παράτησα. Μετά από κάτι μήνες, είχα ξεχάσει ότι το είχα αγοράσει και απορρίψει οπότε το ξαναγόρασα. Αυτό σημαίνει ότι δεν το έχω διαβάσει 2 φορές.

Και δεν το έχω διαβάσει αφενός γιατί δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον κι αφετέρου γιατί έχει ανταγωνισμό από άλλα σπουδαία βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Αστυνομικά, επιστημονικής φαντασίας, βιογραφίες, ιστορικά, παραιατρικά, έχω αγοράσει ένα σκασμό βιβλία και αρκετά τα έχω μισοδιαβασμένα ή ανέγγιχτα. Άσε που δε μπορώ να αγοράσω μόνο ένα βιβλίο τη φορά, θα αγοράσω τουλάχιστον 3 μαζί. Είναι λες και αντί για βιβλία, αγοράζω τούβλα για να εντοιχίσουν τη βιβλιοθήκη μου, σαν χελιδόνι που χτίζει τη φωλιά του.

Πρόσθεσε σε όλα αυτά την επανάσταση που έφεραν τα torrents και καταλήγεις με gigabyte σκληρού δίσκου από μιλιούνια ωρών με σειρές, ταινίες και τραγούδια. Για παράδειγμα ξοδέψαμε μήνες παρακολούθησης, αναμονής και συζητήσεων για το Lost και τι καταλάβαμε με το τέλος του? Παπάρια, ήταν τόσο ακαταλαβίστικο όσο και το γιατί ο Hurley δεν είχε χάσει ούτε ένα κιλό όλον αυτό τον καιρό στο νησί με τόσες στερήσεις και ταλαιπωρίες. House, The Event, Supernatural, Dexter, How I met your mother, Harry Potter, τα άπαντα του Σερλοκ Χολμς, καμια κατοσταριά βιβλίων του Στήβεν Κινγκ, της πουτάνας γίνεται στο δωμάτιό μου, τέτοια υπερπροσφορά ψυχαγωγίας δε νομίζω ότι ξανάγινε.

Και είναι και αυτά τα κλασικά αριστουργήματα που ο περίγυρος σε θεωρεί βλάσφημο αν δεν τα έχεις δει λες κι άμα δεν έχεις δει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν θα πρέπει να σου αφαιρεθεί το δικαίωμα να ψηφίζεις ας πούμε (η οποία ντάξει είναι και γαμώ τις ταινίες, απλά I’m just saying). Την τριλογία ο Νονός? Δεν επιτρέπεται να μην το έχεις δει. Το Requiem for a dream με τις εκπληκτικές αλληγορίες του για τους εθισμούς και το επιβλητικό του soundtrack? Οπωσδήποτε κατέβασέ το τώρα. Και μετά βρίσκομαι εγώ στην άβολη θέση να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε ένα 3ωρο πολεμικό ολοκαύτωμα ή σε 9 ώρες βιογραφίας μαφιόζικων οικογενειών ή σε μια δίωρη ψυχοπλακωματική ταινία όπου στο τέλος οι πρωταγωνιστές (WARNING: SPOILER AHEAD) παθαίνουν σήψη και ακρωτηριάζονται ή γίνονται πουτάνες ή τους κλείνουν στο ψυχιατρείο. Δεν επιλέγω κανένα από τα τρία, θα μου τα διέκοπταν με sms και τηλέφωνα ούτως ή άλλως και θα μου χάλαγαν το mood.

Οπότε να τα αγνοήσω και να δω κάτι πιο ελαφρύ όπως το νέο Shrek ή το Toy Story 3? Όχι, κάθονται κι αυτά και αραχνιάζουν σε μια γωνιά του σκληρού μου δίσκου γιατί νιώθω ένοχος που δεν έχω δει τον αριστουργηματικό Νονό πρώτα.

Τριγύρω μας ένας σκασμός από συνεχώς αυξανόμενα σε αριθμό βιβλία, ταινίες, σειρές, άλμπουμ, τραγούδια, εκπομπές, βιντεοπαιχνίδια, εφημερίδες, περιοδικά, site, νέα μπλογκς, νέα ποστ, e-mail, sms, τηλεφωνήματα, γράμματα, όλα αυτά ανταγωνίζονται μανιωδώς κι απεγνωσμένα για την προσοχή μας. Χωρίς να κουνηθώ εκατοστά από τη θέση μου έχω άμεση πρόσβαση μέσω του λάπτοπ μου να ακούσω την πλειοψηφία κάθε είδους μουσικής που έχει ηχογραφηθεί, να κατεβάσω και να δω κάθε φιλμ ή ερασιτεχνικό βίντεο που έχει γυριστεί ή να παραγγείλω οποιοδήποτε βιβλίο έχει γραφτεί.

Το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δε μπορούμε να απολαύσουμε όπως πρέπει. Προτού καν ολοκληρώσεις τη μια σειρά/ταινία/βιβλίο έχεις μπριζωθεί από το μανιακό marketing κι έχεις βάλει να κατεβάζει την επόμενη σειρά/ταινία/βιβλίο. Υπάρχουν πάρα πολλά από το καθετί. Πληθώρα, υπερπροσφορά, υπερπαραγωγή. Κάνει το κεφάλι μου να γυρίζει.

Νομίζω πως αυτή η αχαλίνωτη υπερπαραγωγή είναι η λογοκρισία των καιρών μας. Σε μια εποχή που όλα επιτρέπονται και όλες οι φωνές ακούγονται, γεμίζουν τον κόσμο τριγύρω με κάθε λογής τσιχλόφουσκες-δημιουργίες, τριβελίζουν το μυαλό του πλήθους με συνεχές μάρκετινγκ και θάβουν οτιδήποτε αξιόλογο.

Well, there’s nothing we can really do about it οπότε ορίστε πώς είναι η νέα ανανεωμένη βιβλιοθήκη μου.

Έχει μόνο βιβλία της σχολής μου! (κι ένα κουκλάκι-τρελή αγελάδα κάτω από ένα κουκλάκι-γάιδαρο που χορεύει)

Κι εδώ το νέο μου λάπτοπ. 

Oh fucking yes, ξέρω ότι δε σε νοιάζει κι ότι σε απασχολούν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή σου αλλά πήρα νέο ΟΛΟΔΙΚΟ μου λάπτοπ, χωρίς να χρειάζεται πλέον να το μοιράζομαι με τον αδερφό or anybody else for that matter (–οπότε αποθηκεύω άφοβα τα favourite links από youporn. :P)

                                                

Υ.Γ. Θα χρησιμοποιήσω αυτό το υστερόγραφο για να εκφράσω την οργή και την αγανάκτησή μου για μια αναίσχυντη κλοπή στην οποία έπεσα θύμα τις προάλλες. Πήγα κουνάμενος σινάμενος την Παρασκευή το βράδυ να φάω στο ιταλικό εστιατόριο Antonio στην πλατεία Εσπερίδων στη Γλυφάδα με όρεξη, κέφι και καλή διάθεση αλλά κατέληξα να σιχτιρίσω την ώρα που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα. Πολύ γλυκός ο χώρος, ευγενέστατος ο σερβιτόρος αλλά what the fuck man? Μου χρεώνεις 6 ευρώ δυο ψωροψωμάκια και μια κουταλίτσα από πολτό ελιάς με το καλημέρα σας? Έστω από ευγένεια ρώτα με πρώτα αν τα θέλω και μετά πέταξέ τα μου στο τραπέζι και καραχρέωσέ τα. Και μου ανοίγεις κι ένα Αύρα και μου το χρεώνεις 3 ευρώ. Δηλαδή με το που κάθεσαι έχεις χρεωθεί 9 ευρώ! Ας φόραγαν κουκούλες να μου έχωναν κι ένα πιστόλι στον κρόταφο και να μου τράβαγαν το πορτοφόλι, αυτό θα ήταν μια αξιοπρεπής ληστεία τουλάχιστον!

Θα μου πεις πληρώνεις το χώρο και το μέρος. Fuck me, είχε δέκα κάδρα πολύ ωραία σιγά τα αυγά, βάλε μου έστω στο λογαριασμό χρέωση για τα κάδρα μη μου βάζεις χρέωση για τα 2 ψωμάκια! Η βραδιά όπως θα φαντάζεσαι συνεχίστηκε στο ίδιο κλίμα με μια μικρή μαρουλοσαλάτα με ντομάτα και κρεμμύδι (στο μενού αυτή λεγόταν ανάμεικτη) η οποία χρεώθηκε 10 ευρώ και 4 ραβιόλια σαν κυρίως πιάτο από τα οποία έφαγα τα 3 με το ζόρι. I hate Antonio. -.-

Εκλοyes ή μάλλον εκλο-oh-no

Έκανα μια βόλτα τις προάλλες στην κεντρική πλατεία της Δάφνης καθώς περίμενα ένα ραντεβού που είχε αργήσει (τον Trikalo -αργεί περισσότερο κι από περίοδο σε έγκυο γυναίκα-) κι έπεσα πάνω σε μια προεκλογική επίσκεψη ενός υποψήφιου δημάρχου σε μια μεγάλη καφετέρια στο κέντρο της πλατείας.

Είχε σκάσει μύτη με το κοστουμάκι του και δίπλα τα τσιράκια του κι έλεγε συνέχεια «Καλημέρα, χαίρομαι που σας βλέπω» ενώ έσφιγγε χέρια που ξεπετάγονταν τριγύρω του, χέρια που άλλοι τα έτειναν διστακτικά κι άλλοι τα έτειναν αποφασισμένα και λαίμαργα προσπαθώντας να αποκτήσουν μια πιο προσωπική επαφή μαζί του για να νιώσουν λίγο ασφάλεια ότι γνωρίζουν έναν πολιτικό. Κάτι γιαγιάδες του έσφιγγαν το απαλό γραφειοκρατικό κι αδούλευτο χέρι του με τα δικά τους γερασμένα, τραχιά χεράκια και τον κοιτούσαν στα μάτια με θαυμασμό και δέος. Παραδίπλα δυο 20άρηδες κάπνιζαν τα στριφτά τους  χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να γυρίσουν και να του χαρίσουν έστω μια ματιά.

«Σας ευχαριστώ, χαίρομαι πολύ που σας βλέπω» έλεγε και συνέχιζε να χαιρετάει. «Ωραίο μαγαζάκι αυτό ε?» ρώτησε κάποια στιγμή το ταβάνι ενώ έκανε πως παρατηρεί το χώρο γύρω του, προφανώς από αμηχανία. Μια γιαγιά τον πλησίασε με το εγγόνι της στο ένα χέρι και το καρότσι της λαϊκής στο άλλο. Έσερνε το μικρό να χαιρετήσει τον υποψήφιο δήμαρχο, λες και τον πήγε στο μητροπολίτη να πάρει την ευλογία του. «Επ, πόσο είσαι εσύ?» ρώτησε, το αγοράκι μουρμούρισε κάτι και μετά αυτός συνέχισε: «Τι ομάδα είσαι?».

Αφού είδε τι ωραίο ήταν το μαγαζί και ενημερώθηκε τι ομάδα ήταν ο μικρός, ο υποψήφιος δήμαρχος και τα τσιράκια του προχώρησαν στη διπλανή καφετέρια και μαζί τους κι εγώ. Σιγά σιγά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι επαναλαμβάνεται ένα pattern... «Καλημέρα, χαίρομαι που σας βλέπω» άρχισε να λέει πάλι ο δήμαρχος. Έσφιξε μερικά γεροντίστικα χέρια, «Ωραίο μαγαζάκι αυτό ε?» ρώτησε πάλι το υπερπέραν, νέα γιαγιά με παιδάκι προσέγγισε from six o’clock, «Επ, πόσο είσαι εσύ?, Τι ομάδα είσαι?». Είχε προγραμματιστεί να λέει τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις, είχε φορέσει το φιλικό, προεκλογικό του πρόσωπο και είχε μπει σε mode "χαμογελώ, σφίγγω χέρι και λέω τυπικούρες". Ενώ με τα τόσα "τι ομάδα είσαι?" ούτε δημοσκόπηση να έκανε για την προτίμηση των αθλητικών ομάδων στα παιδιά του δημοτικού.

Γενικά αντιπαθώ τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών. Τώρα που το καλοσκέφτομαι δε νομίζω πως συμπαθώ κανέναν, οπότε scratch that. Αντιπαθώ ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς. Για τον συγκεκριμένο υποψήφιο δήμαρχο όμως ένιωσα μια ελαφριά συμπόνοια, φαινόταν αμήχανος, άγαρμπος και διστακτικός μη ξέροντας πώς να φερθεί στους καθημερινούς ανθρώπους τριγύρω του. Μου θύμισε εμένα. Παλαιότερα ένιωθα άβολα ακόμα και αν ενώνονταν τυχαία τα βλέμματά με τους τριγύρω μου στο σούπερ-μάρκετ. Βρήκα τον τρόπο να επιβιώνω στις απαραίτητες επιφανειακές κοινωνικές μου επαφές με το να υιοθετώ μια αστεία, ανώριμη, φαφλατάδικη και μισανθρωπική περσόνα, 50% της οποίας ήμουν εγώ και 50% κωμικό μου υποκριτικό δημιούργημα.

Είχα δημιουργήσει μια προσωπικότητα που λειτουργούσε σαν ασπίδα προστασίας η οποία παρείχε αρκετή διασκέδαση και ψυχαγωγία στους άλλους ώστε να εμποδίσει τις άγνωστες παρέες στις οποίες βρισκόμουν από το να μου επιτεθούν και να με λιντσάρουν, και αρκετή ψυχολογική απόσταση σε μένα ώστε να μην κυλιστώ τρομοκρατημένος στο πάτωμα, σαν τρομαγμένο έμβρυο που το έφεραν στον κόσμο νωρίτερα απ’ότι έπρεπε και να ουρλιάζω κλαίγοντας τρομαγμένος από την άβολη κατάσταση του όλου πράγματος.

I mean, αν έστελνες εμένα σε μια καφετέρια να χαιρετήσω τους άγνωστους θαμώνες και να τους πω να με ψηφίσουν, είναι σίγουρο ότι σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα θα σκαρφάλωνα πάνω στον ψηλότερο ψυγειοκαταψύκτη απειλώντας με ένα σπασμένο μπουκάλι όσους προσπαθούσαν να με κατεβάσουν από εκεί πάνω και θα αρνιόμουν να φύγω αν δεν έφευγαν πρώτα όλοι από το μαγαζί.

Με αυτές τις σκέψεις έφυγα από την ακολουθία του υποψήφιου δημάρχου και συνέχισα για μια βόλτα στην πλατεία (ναι ο Trikalos είχε αργήσει ΤΟΣΟ  –χαχα τον έχω δώσει στεγνά) παρατηρώντας αυτή τη φορά τις διάφορες προεκλογικές αφίσες τριγύρω.

Ορίστε τι είδα.

Το κλασικό λουκ «πέταξα το σακάκι στον ώμο για να δείξω ότι είμαι κουλ, άνετος, διαφορετικός, αντισυμβατικός και επαναστάτης, δε λογαριάζω πρέπει και μη, ψεύτικους τύπους και δήθεν συμπεριφορές, έχω το θάρρος να βγάλω το σακάκι και να το κρατήσω με τα δυο δάχτυλα πίσω από την πλάτη μου αντί να το ακουμπήσω σε κάποια κρεμάστρα γιατί απλά είμαι γα-μα-τος». Το σλόγκαν του συγκεκριμένου υποψηφίου τουλάχιστον είναι ειλικρινέστατο. «Δημιουργούμε την πόλη που μας αξίζει». Μπουρδέλο (αυτό τους αξίζει, αυτό έχουν δημιουργήσει).

Παρακάτω συνάντησα ένα από τα χιλιάδες φυλλάδια που ξεδιάντροπα και αναίσθητα βρωμίζουν τον τόπο μας αυτές τις μέρες. Απορώ πώς μπορούν να μιλάνε για καθαρούς δήμους άτομα που έχουν μετατρέψει ένα ολόκληρο rainforest σε φυλλάδια και τα πετάνε στους δρόμους και στα γραμματοκιβώτια με τέτοιο καμάρι λες και μοιράζουν λεφτά. 

Το φυλλάδιο είναι της υποψήφιας Παγώνας, η οποία όπως και πολλοί άλλοι υποψήφιοι παρουσιάζει τον εξής παραλογισμό. Τη λένε Παγώνα, αλλά οι φίλοι τη φωνάζουν Λία. Επαναλαμβάνω τη λένε Παγώνα και τη φωνάζουν Λία…! Ας μου πει κάποιος πώς στο διάολο γίνεται να βγαίνει το Λία από το Παγώνα! Όχι ας μου πει κάποιος κι εγώ υπόσχομαι να φάω το φυλλάδιο και να μην ξαναπω τίποτα για κανέναν υποψήφιο.

Αυτό είναι το κακό με τις εκλογές, είσαι γνωστός ρε παιδί μου στη γειτονιά σαν Μάκης ο Power Ranger. Ή οι φίλοι σου σε φωνάζουν Καίτη η ρουφήχτρα, ή Μπάμπης ο μακρύκαννος, ή Μιχαλάκης το Πόκεμον ξερω γω. Έτσι σε ξέρουν τόσα χρόνια, έτσι είσαι γνωστός στη γειτονιά. Αν μετά από καιρό γίνεις υποψήφιος τι θα γράφει το ψηφοδέλτιο? Ευάγγελος (Χαμηλολοκώλης) Παπαδόπουλος? Ή εγώ ας πούμε μπορεί να μη γουστάρω να με λένε Βασίλη και να θέλω να με φωνάζουν Αρθούρο ή Επαμεινώνδα ξέρω γω ή Τζιμπρίλ. Πάνω που τους έχω πείσει όλους τόσα χρόνια ότι είμαι μακρινός ξάδερφος του Τζιμπρίλ Σισέ κι ότι έχω δυνατό δεξί και πέος μαύρου έρχεται ένα ψηφοδέλτιο να αποκαλύψει σε όλους το πραγματικό μου όνομα, ενώ βάζει και σε παρένθεση το nickname με το οποίο είμαι γνωστός και για να κάνει σε όλους ολοφάνερη τη διαφορά!

Συνεχίζω να περπατάω παρακάτω και βλέπω ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα πολιτικής φανφάρας.

Κάτι τέτοια λέει και τον γιαουρτώνουν. Εδώ δεν πήγε κανένας φυλακή παρόλο που έκλεβαν για δεκαετίες κάνοντας μακροχρόνια συνεχή οικονομική αφαίμαξη χρεοκοπώντας τη χώρα και θα πάνε φυλακή αν μας βρουν δουλειά? Για κάτι τέτοιες υπερφίαλες δηλώσεις λένε γλοιώδεις τους πολιτικούς. Δηλαδή τι θα κάνει ο Αλαβάνος που μπορεί να τον οδηγήσει στη φυλακή? Θα αγοράσει ένα Μάγκνουμ, θα μπουκάρει στα διοικητικά γραφεία μιας εταιρίας και θα απειλήσει το διευθυντή να προσλάβει 100 ανέργους αλλιώς «θα του απλώσει τα μυαλά στον τοίχο?». Ή μήπως θα κάνει τη συνήθη πρακτική, δηλαδή να χαρίσει στα μουλωχτά και με κομπίνες σε παιδιά συγγενών και γνωστών του μια θέση στο δημόσιο? Αν πρόκειται να βρούνε δουλειά στα παιδιά μας με το δεύτερο τρόπο, τότε ναι να πάνε φυλακή. Και θα πάω εγώ ο ίδιος να κλειδώσω το κελί.

Στην πολιτική μάχη κάποιες φορές ξεπετάγονται μερικά εναλλακτικά σχήματα, υποτίθεται νεανικά, επαναστατικά, δήθεν έξυπνα και πρωτότυπα. Ένα από αυτά προσπαθεί να είναι και το Μ.ΑΡΙ.Δ.Α.

 Αυτά τα κόμματα είναι πάντα αριστερά κι έχουν πάντα γελοίες ονομασίες. Το συγκεκριμένο όπως βλέπεις από την αφίσα είναι εμπνευσμένο από την τελευταία ταινία Piranhas 3D! Μην ψαρώνεις (pun intended), κάτι τέτοια κόμματα είναι τόσο εναλλακτικά, όσο κι οι Onirama στη ροκ μουσική.

Κλείνουμε με την αφίσα ενός υποψηφίου, ο οποίος με την αλλαγή ενός και μόνος γράμματος θα ήταν ο ιδανικός δήμαρχος για ολόκληρη την Αθήνα.

Νίκος Μπουρδέλες.

Κάποια στιγμή ο Trikalos τελικά ήρθε και η έρευνά μου στα κόμματα τελείωσε για να πάμε για καφέ.

Στο γυρισμό για το σπίτι όμως είδα κάτι άλλο εξωφρενικό. Στις στάσεις της Βουλιαγμένης στο ύψος της γειτονιάς μου είχε εξαπλωθεί σαν ιός η παρακάτω αφίσα-εξώφυλλο μιας εβδομαδιαίας αθηναϊκής free press εφημερίδας.

 

Αν την παρατηρήσεις δεν έχει καμία σχέση με εξώφυλλο εφημερίδας αλλά είναι μια ελαφρά κεκαλυμμένη διαφήμιση του Σγουρού. Δίπλα από την ολόσωμη φωτογραφία του Σγουρού, όπου χαιρετά και ποζάρει σαν λευκός Μπαράκ Ομπάμα ένα κείμενο διαφημίζει τη «χρηστή διαχείριση των οικονομικών» που έκανε τόσα χρόνια στο Δήμο.

Μάλιστα το νόημα και η σύνταξη χάνεται αφού σε ένα σημείο λέει «…η χρηστή διαχείριση των οικονομικών που έχει κάνει ο κ.Σγουρός είναι βέβαιο ότι θα φανεί απόλυτα χρήσιμο (απόλυτα χρήσιμη θα έπρεπε να λέει)  στην Περιφέρεια Αττικής, ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά συνθήκες που βιώνουμε…» πρόταση η οποία εκτός από εσφαλμένη συντακτικά είναι και οξύμωρη μιας και αν η διαχείριση των οικονομικών ήταν χρηστή δε θα βιώναμε δύσκολες οικονομικά συνθήκες in the first place. Παρακάτω στην αφίσα αναφέρει πως ο Κικίλιας (αντίπαλος του Σγουρού) μένει πίσω στις δημοσκοπήσεις (πληροφορία τόσο χρήσιμη κι ενδιαφέρουσα όσο κι αν μάθαινες τα ποσοστά στα νεανικά κοινά 15-44 στις πρωινές εκπομπές), ενώ διαφημίζει και 2 τσιράκια του πόσο ο ένας συμμάζεψε τα οικονομικά του Δήμου κάνοντας παράλληλα έργο ουσίας σε όλα τα επίπεδα (μόνο γενικόλογα) και πόσο ο άλλος είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Obviously, ο Σγουρός και οι pr του εκδίδουν αυτή τη free press εφημερίδα κι έχουν το θράσος και την έπαρση να διαφημίζουν ξεδιάντροπα ένα έντυπο βαφτίζοντάς το σαν «free press αθηναϊκή εφημερίδα» ενώ στην ουσία είναι ένα τεράστιο προεκλογικό φυλλάδιο ανθρώπων που έχουν τις «πλάτες» να βγάλουν εκδοτική άδεια και να το εκδίδουν σαν εφημερίδα ή να το κάνουν αφίσα στους δρόμους. Νιώθω μίσος για κάτι τέτοιους ανθρώπους με την αλαζονεία και το θράσος τους. Ρίξτε μαύρο.

Το επόμενο βήμα για το Σγουρό μετά τη free press εφημερίδα θα ήταν να  βγάλει ένα περιοδικό με τίτλο «Sgouros by night» όπου θα αναφέρει τα αγαπημένα του στέκια όπου πίνει χαλαρά το ποτό του παρέα με τους γιάπηδες κοστουμαρισμένους φίλους του με τα Iphone4 σε θήκη στις δερμάτινες ζώνες τους, το bluetooth στο αυτί και το σακάκι κρατημένο με 2 δάχτυλα και περασμένο πάνω από τον ώμο, ή θα βγάλει το δικό του άρωμα με διαφημιστικό σλόγκαν «η γοητεία στην εξουσία», δικό του ανδρικό αποσμητικό με σλόγκαν «θα είσαι πάντα σ(ί)γουρος ότι μυρίζεις όμορφα», δικό του πιστολάκι για σγουρά μαλλιά και μπορεί να συγγράψει κι ένα νέο αλφαβητάρι για τα δημοτικά σχολεία όπου αντί για το «Λόλα, να ένα μήλο» θα διδάσκουμε στα παιδιά μας το «Σγουρέ, να μία ψήφος».

Ευτυχώς εκτός από την αφίσα του Σγουρού υπάρχει κι η νέα αφίσα του σόου της Τζούλιας και χαζεύει λίγο το μάτι μας. 

Θα μπορούσε κάλλιστα το σόου της Τζούλιας να είχε χορηγό επικοινωνίας τα μανάβικα. Μετά από αυτή την αφίσα οι άντρες θα αρχίσουν μανιωδώς να τρώνε μήλα.

Οι προεκλογικές επιθέσεις των υποψηφίων τοπικών δημάρχων, δημοτικών ή τοπικών συμβούλων δεν περιορίζεται μόνο σε επισκέψεις σε δημόσια μέρη, σε χτυπήματα κουδουνιών πολυκατοικιών, σε αυθαίρετα προσωρινά περιπτεράκια με τις αφίσες τους σε κάθε κεντρικό σημείο, σε διανομή φυλλαδίων με αμφιβόλου αυθεντικότητας βιογραφικά ή σε εμφανίσεις σε τηλεοράσεις και περιοδικά, αλλά όσο εξελίσσεται η τεχνολογία θα εξαπλώνεται και σε όλο πιο νέα μέσα.

Check this out: Κάνε κλικ εδώ

Όλοι στον αγώνα μαζί με την Παγώνα. Κάποιο από τα παιδιά της συμπαθέστατης αυτής κυρίας έφτιαξαν groupάκι με το παραπάνω ευφάνταστο σλόγκαν (όλοι δικαιούνται μια fan page –εδώ μου έφτιαξαν εμένα σαν phantom), στο οποίο γκρουπάκι της κ.Παγώνας υπάρχει ένα άλμπουμ με τον τίτλο Pagwnara (σαν location έχουν γράψει Padaxu Parusa) όπου έχει φωτογραφία ένα «protypo pshfodeltio» με το όνομά της σταυρωμένο. Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε μέχρι και ψηφοδέλτια στο facebook!

Το ψηφοδέλτιο δεν είναι πρότυπο, όχι μόνο επειδή έχει σταυρωμένο το όνομα της Παγώνας αλλά γιατί ο σταυρός είναι με κόκκινο, ενώ επιτρέπεται μόνο μπλε ή μαύρο μελάνι. :P

Νομίζω αυτές οι μέρες είναι οι χειρότερες για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική κι όταν παντού βλέπω στους δρόμους απλούς δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους με υπερπαραγωγές προεκλογικές εκδηλώσεις, ακριβά κοστούμια,  έπαρση και αστείρευτες υποσχέσεις για ρουσφετάκια ενώ χρησιμοποιούν σαν πρόφαση «το καλό αυτού του τόπου» εκνευρίζομαι και θέλω να μαζέψω όλα τους τα φυλλάδια και να τα κάνω προσάναμμα για να κάψω τα προεκλογικά περίπτερά τους.

Κατέβα να ψηφίσεις, η αποχή δεν είναι λύση. Αν σε κάθε δήμο ψηφίζουν μόνο τα τσιράκια των υποψηφίων τότε το κάθε λαμόγιο θα βγει και θα καμαρώνει ότι τον ψήφισε το 40%, ενώ στην ουσία οι περισσότεροι τους έχουν γραμμένους στα αρχίδια τους και αηδιασμένοι δε θέλουν καν να ασχολούνται. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν λίγοι καλοί. Αν ξέρεις ποιοι είναι πήγαινε ψήφισέ τους.

Με όλες αυτές τις προεκλογικές ιαχές που βλέπω τριγύρω και ακούγοντας έναν πρωθυπουργό να μετατρέπει αυτοδιοικητικές εκλογές σε βουλευτικές προσπαθώντας να πάρει το οκέι να συνεχίσει να μας γαμάει από τον κώλο χωρίς βαζελίνη (το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν και τα αντιπολιτευτικά κόμματα, όλα κοινή γραμμή ακολουθούν) ανησυχώ σοβαρά για το μέλλον αυτής της χώρας. Η μόνη ελπίδα θα μπορούσαν να είναι τα νιάτα, αλλά και αυτά είναι ή παντελώς άβουλα και αδιάφορα ή διαβρωμένα από τη διαφθορά των μεγαλυτέρων τους.

Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη, let’s face it, ακόμα κι ο καιρός μας έχει τρελαθεί, τα μεσημέρια θες κοντομάνικο και τα βράδια παλτό με (οικολογική) γούνα, οδηγούμαστε προς τη χρεωκοπία, τα παιδιά μας βγαίνουν άβουλα και διεφθαρμένα και το X-factor συνεχίζεται για άλλη μια χρονιά. Επειδή it is better to burn out, than to fade away (φράση με την οποία υποτίθεται έκλεισε ο Curt Cobain το σημείωμα αυτοκτονίας του), αν η Ελλάδα πρόκειται να καταστραφεί οικονομικο-κοινωνικά τουλάχιστον ας κάνουμε εντυπωσιακή έξοδο. Πώς? Πανεύκολα. Να τι μπορούμε να κάνουμε σε 4 απλά βήματα.

Βήμα 1: Να νομιμοποιήσουμε τα πάντα.

Βήμα 2: Να πουλήσουμε ό,τι εθνικά αποθέματα έχουμε στους Κινέζους και τα λεφτά που θα πάρουμε να τα ξοδέψουμε όλα σε σοκολατένια γλυκά, σε ναρκωτικά και σε ερωτικά παιχνίδια.

Βήμα 3: Με την αρχή της νέας χρονιάς θα ανακοινωθεί η έναρξη ενός μαζικού εθνικού οργίου όπου όλα θα επιτρέπονται αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διασκέδασή μας.

Βήμα 4: Στο τέλος αυτού του χρόνου θα μαζευτούμε όλοι γυμνοί, εξαντλημένοι και χορτάτοι από κάθε είδους σωματική απόλαυση γύρω από μια τεράστια πυρηνική βόμβα, θα τη βάλουμε σε λειτουργία και με μια θεαματική έκρηξη θα αποτεφρώσουμε τους εαυτούς μας έξω από την ιστορία αυτού του πλανήτη.

Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον αυτής της χώρας. Τώρα πήγαινε ψήφισε.